اکسیر حیات در صنایع شیمیایی

مقدمه ای بر آنتی اکسیدان ها
آنتی اکسیدان ها مواد شیمیایی هستند که برای به تاخیر انداختن یا مهار فرآیند اکسیداسیون پلیمرها مورد استفاده قرار می گیرند که می توانند طول عمر پلیمرها را افزایش دهند و به عنوان "آنتی اکسیدان" نیز شناخته می شوند. به طور کلی، اکثر عوامل کاهش دهنده ضعیف به دسته آنتی اکسیدان ها تعلق دارند که به عنوان عوامل کاهنده ضعیف شیمیایی، پایداری فیزیکی یا سمیت کم طبقه بندی می شوند.
فرآیند اکسیداسیون حرارتی ترکیبات آلی مجموعه ای از واکنش های زنجیره ای رادیکال آزاد است که منجر به تغییرات اساسی در ساختار و خواص ترکیبات آلی می شود. مکانیسم اثر آنتی اکسیدان ها اساساً حذف رادیکال های آزاد تازه تولید شده است و با توجه به حالت های مختلف عمل می توان آنها را به آنتی اکسیدان های اصلی (از بین بردن رادیکال های آزاد) و آنتی اکسیدان های کمکی (هیدروپراکسیدهای تجزیه کننده) تقسیم کرد.
کیفیت یک آنتی اکسیدان را می توان از جنبه های زیر ارزیابی کرد:
① ظرفیت آنتی اکسیدانی بالایی دارد.
② سازگاری خوب با رزین، بدون بارش؛
③ عملکرد پردازش خوب، غیر فرار و غیر تجزیه در دمای پردازش پلیمرها.
④ مقاومت در برابر استخراج خوب، نامحلول در آب و روغن؛
⑤ برای جلوگیری از آلودگی محصول بهتر است رنگ بی رنگ یا روشن داشته باشید.
⑥ غیر سمی یا کم سمی؛
⑦ قیمت پایین است.
اما در واقع هیچ آنتی اکسیدانی نمی تواند این شرایط را به طور کامل برآورده کند. بنابراین، در کاربردهای عملی، لازم است از مزایای افزودنی های مختلف بر اساس انواع، کاربردها و روش های فرآوری پلیمرها به طور کامل استفاده شود و به صورت ترکیبی از آنها برای ایجاد اثرات هم افزایی استفاده شود.